Οξείες επιπλοκές.
α) Υπογλυκαιμία: Συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια της ινσουλινοθεραπείας. ‘Όταν το σάκχαρο στο αίμα πέσει στο 45-50 mg% και συνοδεύεται από ιδρώτα, τρεμούλιασμα, μούδιασμα γύρω από το στόμα, ζάλη, έντονη πείνα, αίσθημα παλμών, νευρικότητα και πονοκέφαλο, τότε πρέπει να αντιμετωπισθεί αμέσως με τη λήψη ζάχαρης ή καραμέλας. Καλό είναι να φέρει κάρτα μαζί του, που να αναφέρει ότι είναι διαβητικός και στην τσέπη του να έχει πάντα ζαχαρίνες ή καραμέλες. Αυτό είναι μέρος της εκπαίδευσης του αρρώστου από το νοσηλευτή του διαβητολογικού ιατρείου.
β) Διαβητική οξέωση: Αυτή οφείλεται στη διακοπή ή μείωση της δόσης της ινσουλίνης, παρουσιάζει υπεργλυκαιμία και εμφανίζεται σε καινούργιούς διαβητικούς τύπου 1 και στη διάρκεια άλλης αρρώστιας (π.χ. πνευμονία, ουρολοίμωξη). Απαιτεί άμεση ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα.
Χρόνιες επιπλοκές ΣΔ.
- Στους οφθαλμούς (αμφιβληστροειδοπάθεια).
- Στα νεύρα (μούδιασμα, κράμπες, ψυχρά δάκτυλα, καυσαλγία στα κάτω άκρα κτλ.).
- Στα αγγεία (μικροαγγειοπάθεια).
- Στους νεφρούς (νεφροπάθεια μέχρι νεφρική ανεπάρκεια).
οι παρενέργειες της ινσουλίνης είναι οι έξης:
-ΥΠΟΓΛΥΚΑΙΜΙΑ:Αποτελεί πολύ συχνό πρόβλημα κατά την θεραπεία των διαβητικών.Παρατηρείται όταν για οποιοδήποτε αιτία το σάκχαρο του αίματος μειωθεί κάτω απο 50mg/dl αίματος.Ο πιθανότερος χρόνος εμφάνισης υπογλυκαιμίας είναι κατά την μέγιστη δράση της ινσουλίνης.
-ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗ:H αντίδραση μπορεί να είναι άμεση (μέσα σε μια ώρα) ή καθυστερημένη (μέσα σε 6-24 ώρες).Οι αντιδράσεις αυτές συνήθως εμφανίζονται στα αρχικά στάδια της θεραπείας και δεν διαρκούν περισσότερο από λίγες βδομάδες.Σήμερα οι αντιδράσεις αυτές είναι σπάνιες,λόγω καθαρότητας των ινσουλινών.
-ΙΝΣΟΥΛΙΝΙΚΗ ΛΙΠΟΔΥΣΤΡΟΦΙΑ:H πιο σοβαρή και μεγάλης διάρκειας δερματική αντίδραση.Χαρακτηρίζεται από ατροφία η υπερτροφία του δέρματος και του υποδόριου ιστού στην περιοχή των ενέσεων.Αποτελεί αισθητικό πρόβλημα αλλά ακόμα δημιουργεί το ενδεχόμενο μη απορρόφησης της ινσουλίνης όταν οι ενέσεις γίνονται σε λιποδυστροφική περιοχή.
-ΙΝΣΟΥΛΙΝΙΚΟ ΟΙΔΗΜΑ:Χαρακτηρίζεται από γενικευμένη κατακράτηση νερού.
-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗ:Οι περισσότεροι άρρωστοι σε κάποιο χρόνο εμφανίζουν ένα βαθμό αντίστασης στην ινσουλίνη.Κλινικά υπάρχει αντίσταση όταν οι απαιτήσεις για ινσουλίνη είναι 200 units και άνω.