Τις περισσότερες φορές θέλουμε να έχουμε μια σταθερή συγκέντρωση του φαρμάκου στο αίμα. Όταν μια δόση φαρμάκου χορηγείται επαναλαμβανόμενα σε τακτά χρονικά διαστήματα, τότε μια ποσότητα του φαρμάκου, που δεν προλαβαίνει να αποβληθεί, μένει από κάθε προηγούμενη δόση με αποτέλεσμα το φάρμακο να αθροίζεται στο αίμα. Η άθροιση αυτή συνεχίζεται, έως ότου η συγκέντρωση του φαρμάκου στο αίμα φτάσει σε σταθερά επίπεδα. Ο χρόνος που χρειάζεται για να συμβεί αυτό, είναι περίπου 5πλάσιος του χρόνου ημιζωής του φαρμάκου.
Τα θεραπευτικά επίπεδα του φαρμάκου στο αίμα επιτυγχάνονται πιο γρήγορα, αν αρχικά χορηγήσουμε μια μεγαλύτερη δόση φαρμάκου (δόση εφόδου) και κατόπιν άλλες μικρότερες δόσεις (δόσεις συντήρησης), που διατηρούν σταθερά τα θεραπευτικά επίπεδα του φαρμάκου στο αίμα.
Παράδειγμα Τοξικής Άθροισης: Σιδήρου
Ενώ υπάρχουν λεπτοί μοριακοί μηχανισμοί που ρυθμίζουν και ελέγχουν την απορρόφηση σιδήρου, αντίθετα δεν υπάρχει ειδικός μηχανισμός για τη ρύθμιση της αποβολής του. Αυτό σημαίνει ότι ο σίδηρος εύκολα αθροίζεται αλλά δύσκολα αποβάλλεται. Επί σιδηροπενικής αναιμίας, είναι προφανές ότι ο απόλυτος συντονισμός αυξημένης απορρόφησης στα εντεροκύτταρα λόγω μειωμένης χεπσιδίνης, και αυξημένης χρήσης σιδήρου στον μυελό τον οστών για σύνθεση αιμοσφαιρίνης αποτρέπει κάθε πιθανότητα τοξικής άθροισης σιδήρου. Όμως σε περιπτώσεις που παθολογικά και μονομερώς αυξάνεται η απορρόφηση, χωρίς ανάλογη αύξηση της χρήσης, όπως συμβαίνει στην κληρονομική διαταραχή της αιμοχρωμάτωσης και στις σιδηροχρωστικές αναιμίες (μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα, Μεσογειακή αναιμία, Σιδηροβλαστική αναιμία), υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τοξικής άθροισης σιδήρου στον οργανισμό ιδιαίτερα όταν ανεξέλεγκτα χορηγείται σίδηρος υπό μορφή φαρμάκου ή μεταγγίσεων.